جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«پدیدارشناسی دین» یکی از مطرح‌ترین و پرکاربردترین رویکردها در مطالعات دین است. بنابراین، شناخت ویژگی‌ها و مؤلفه‌های جوهری این رویکرد برای دین‌پژوهان اهمیت زیادی دارد. ممکن است تصور بر این باشد که پدیدارشناسی دین چیزی جز کاربستِ رویکرد پدیدارشناسی فلسفی در فهم دین نیست. اما آیا این رویکرد در تمام ویژگی‌ها و در ذاتِ خود، عیناً با پدیدارشناسی در مفهوم فلسفی مشارک است؟ یا در آن باید به جست‌وجوی ویژگی‌ها و جوهری متفاوت بود؟ و آیا هر عیب و هنری که برای پدیدارشناسی فلسفی صادق باشد بر پدیدارشناسی دین نیز صدق می‌کند؟ این نوشتار پس از توصیف و تبیین ویژگی‌های پدیدارشناسی، کوشیده است مؤلفه‌ها و ویژگی‌های رویکرد پدیدارشناسی دین را شناسایی کند تا از آن میان، جوهری‌ترین مؤلفة این رویکرد را استنباط کند و نسبت آن را با رویکرد پدیدارشناسی فلسفی معلوم سازد. حاصل این جستار بجز آشکار کردن نسبت این دو، شناخت و تبیین برخی از مؤلفه‌ها و ویژگی‌های اختصاصی و متمایز پدیدارشناسی دین است‌ که خود می‌تواند به استفادة درست از رویکردی که چاره‌ای از به‌کارگیری آن در بسیاری از پژوهش‌های دینی نیست، مدد رساند.

عموم دین‎پژوهان گاهی شانتپیه دلاسوسایه را بنیانگذار پدیدارشناسی دین می‎دانند. این پژوهش نخست به ‎تبیین دیدگاه شانتپیه درباره پدیدارشناسی دین می‎پردازد و ضمن تحلیل پدیدارشناسی دین شانتپیه که در میانۀ فلسفۀ دین و تاریخ دین قرار دارد، بر این باور است نقدی که عموماً بر پدیدارشناسی دین شانتپیه شده است، خود قابل نقد است. مهم‎ترین ‎نقد بر پدیدارشناسی دین شانتپیه این است‎‎که او به ‎ذات پدیدارها و ماهیت دین نپرداخت و پدیدارشناسی او از جهت رده‎بندی پدیده‎ها و با نگاه غیرتاریخی است. این مقاله با تعمق در اندیشه‎های شانتپیه اثبات می‎کند که اینگونه نیست که شانتپیه مطلقاً به ‎ماهیت دین اعتنایی نداشت بلکه او به ‎ماهیت دین به ‎شکل معینی توجه دارد و برخلاف نقدهایی که به ‎او وارد می‎شود که مدعی است پدیدارشناسی وی توصیفی صرف می‎باشد، در حقیقت شانتپیه دو جنبۀ اساسی ادیان یعنی ذات و ظهورات آن‎را مطالعه کرده است. این جستار این نقد را مورد کنکاش قرار داده و سپس آن را ارزیابی می‎کند و در نهایت تمییز می‎دهد ‎که منتقدان، پدیدارشناسی دین شانتپیه را با توجه به ‎پدیدارشناسی فلسفی هوسرل می‎سنجند؛ در حالی‎که شانتپیه با تأکید بر پدیدارهای آیینی درصدد شناخت ماهیت دین و در چشم‎اندازی شامل، درک امر قدسی به ‎مثابۀ گوهر ادیان است.

ترجمه ماشینی : جورج سانتایانا (1862-1952) تبار اسپانیایی، و عموماً ادعا می‌کرد که در شریعت فیلسوفان آمریکایی قرار دارد، در گرایش فلسفی خود نسبت به ارزش سنت، نمادهای مذهبی و عقاید جزمی، به‌طور عمده تحت تأثیر خاستگاه کاتولیک رومی خود قرار داشت. پروژه فلسفی او نگرش محترمانه ای نسبت به ارزش معنوی دین ارتدکس داشت، در حالی که محور فلسفه او در کل طبیعت گرایانه و مادی گرایانه بود. این تصور توسط برخی از محققان وجود دارد که فلسفه سانتایانا در سال‌های آخر عمر از دیدگاهی انسان‌گرا به یک دیدگاه معنوی‌تر تکامل یافته است. این موضع این تز است که فلسفه او، در «هسته» که تلاشی هماهنگ به سوی خوشبختی فردی را به تصویر می‌کشد، اساساً از نخستین انتشاراتش از «تفسیرهای شعر و دین» و «زندگی عقل» از طریق آثار بعدی‌اش «شک گرایی و حیوانات» ثابت ماند. ایمان، قلمروهای هستی، سلطه ها و قدرت ها و ایده مسیح در اناجیل. رویکرد فلسفی سانتایانا در روش‌شناسی خود، هم پدیدارشناسانه و هم برساخت‌گرایانه اجتماعی است و به‌طور قابل‌توجهی از روش‌شناسی الهیات ساخت‌گرای اجتماعی و تفسیر پست مدرن از دین جلوگیری می‌کند. رویکرد پدیدارشناختی خاص او با روش شناسی «معیار» ادموند هوسرل، بنیانگذار عموم پذیرفته شده روش پدیدارشناختی مقایسه می شود. همچنین شباهت‌های مهمی بین رویکرد پدیدارشناختی سانتایانا و رویکردهای چارلز سندرز پیرس و آلفرد نورث وایتهد وجود دارد. مبنای مقایسه روش شناسی پدیدارشناختی سانتایانا و هوسرل، نظریه بنیادی جوهر شهودی متقابل آنهاست. سهم سانتایانا در مطالعات دینی نه تنها فلسفی، بلکه کلامی است، جایی که او از زبان الهیات مسیحی در جابجایی و درون یابی فلسفه دین خود به نمایشنامه مسیحی مسیح نجات دهنده استفاده کرده است. مقاله سانتایانا «مذهب نهایی» دیدگاه او را از دیدگاهی سرخورده اما همچنان معنوی که شامل تقوا، انضباط و معنویت است، منعکس می کند. از یک زندگی عقلانی در چارچوب این «الگو»، فلسفه دین سانتایانا توسعه و کاوش می شود. در نهایت، ارتباط فلسفه دین سانتایانا با مطالعات دینی معاصر و موضوعات منتخب دینی با ترسیم و بحث در مورد برخی از جنبه های مهم بینش فلسفی او مورد بررسی قرار می گیرد.

ترجمه ماشینی : این پژوهش بر آن است تا بررسی کند که آیا نقد دومینیک جانیکود مبنی بر اینکه وقتی پدیدارشناسی از یک پدیده فراتر می رود، به الهیات تبدیل می شود یا خیر؟ میشل هنری پدیدارشناسی زندگی را برای رویکردی پدیدارشناسانه به مسیحیت پیشنهاد می‌کند و در پی آن است که بداند مسیحیت چه چیزی را حقیقت می‌داند. در عهد جدید، حقیقت به عنوان ظهور، تجلی و مکاشفه، کلیدواژه‌های پدیدارشناسی معرفی شده است. این حقیقت پدیدارشناختی محض است که به پدیداری اشاره دارد. زندگی، مکاشفه و حقیقت به خدای مسیحی اشاره دارد. از نظر جانیکود، هنری در تحقیق در مورد مکاشفه ی خود زندگی فراتر از پدیده ها می رود و پدیدارشناسی به الهیات تبدیل می شود. با این حال، هنگام گفتگو با دین، فلسفه او را می توان فلسفه دین دانست.

ترجمه ماشینی: فرهنگ نماد ویژگی های یک ملت است. در عین حال آن ملت را از دیگران جدا می کند. سنت ها و باورها معتبرترین منابعی هستند که اطلاعاتی در مورد سبک زندگی و جهان بینی جامعه به ما می دهند. مردم یکسانند، جغرافیا یکسان است، اما برخی ارزشها، آداب و رسوم و باورها متفاوت است. ما حتی بین روستاهایی که 1-2 کیلومتر از هم فاصله دارند فرهنگ غنی با تفاوت های واضح داریم. در منطقه بوزکیر، مردم این منطقه با برخی از باورهای عامیانه معنوی در کنار هم زندگی می کنند. در ابتدای این باورها، باورهای مربوط به خانواده، تولد و فرزندان توجه ما را جلب می کند. باز هم اینکه جوانان برای انجام وظیفه ملی خود به سربازی می روند و همچنین در برخی اعمال با منشأ مقدس مانند رفتن به حج، نماز باران و مولیت که مردم به آن اهمیت زیادی می دهند، خود را در یک ثروتمند نشان می دهد. راه در مردم ولسوالی. علاوه بر این، ?Evil Eye?, ?Lead Cast?, ?Aydaş? و ?جادو؟ مشاهده می شود که چنین معاملاتی جایگاه مهمی در زندگی مردم منطقه دارد. در پشت بیشتر باورهای عامیانه معنوی که در ناحیه بزکر دیده می شود، مشاهده می شود که برخی از باورهای مربوط به دوره های بسیار قدیمی تاریخ دینی با تغییر شکل خود را نشان می دهند. از نظر تاریخ ادیان و پدیدارشناسی دین، تحلیل این باورهای ساکن در منطقه را می‌توان جلوه‌ای از روابط انسان‌ها و مقدسات از ابتدایی‌ترین دوران تاریخ دانست. به نظر می‌رسد که بتوان وجود مجموعه‌ای بسیار غنی از پدیده‌های مذهبی را در منطقه بزکر تشخیص داد. در این پژوهش سعی شد تا جایی که می‌توانیم پدیده‌های غنی را از نظر تاریخ ادیان و پدیدارشناسی ارزیابی کنیم.

ترجمه ماشینی: کاوش در روایت های اول شخص از سه شخصیت از سنت های عرفانی مسیحی، یهودی و اسلامی - St. ترزای آویلا، خاخام داو بائر، و رازبیهن باقلی- آنتونی جی. اشتاین باک پدیدارشناسی کاملی از عرفان مبتنی بر سنت های دینی ابراهیمی ارائه می دهد. او طیف وسیعی از تجارب دینی یا عمودی بودن را به مسائل فلسفی شواهد، خود بودن و غیریت مرتبط می کند. از این توصیف فلسفی از تجربه عمودی، اشتاین باک نقد اجتماعی و فرهنگی را در قالب بت پرستی - مانند غرور، سکولاریسم و ​​بنیادگرایی - توسعه می دهد و پیشنهاد می کند که درک معاصر از تجربه انسانی باید از دید کاملتر و بازتر از تجربه دینی ناشی شود.

ترجمه ماشینی : این مقاله به دنبال ترسیم روان‌شناسی عمدتاً ناشناخته‌ای از تجربه دینی در ایده مقدس است، که مستقیماً با ادعای اتو مرتبط است که یکی از مهم‌ترین کارکردهای گفتمان درباره تجربه دینی برانگیختن احساسات بیهوده در یک مخاطب حساس مذهبی است. نشان داده خواهد شد که مفاهیم اتو در مورد طرحواره سازی اعداد پیشینی، مبتدی و عقلانی و پیشگویی توسط پدیدارشناسان و فیلسوفان دین جز در پرتو این ادعا قابل درک نیست و اتو در نظر دارد که مفهوم طرحواره سازی او ( عمیقاً تحت تأثیر ایده‌آلیسم متعالی فرایز) با قانون تداعی احساسات مشابه او که توضیح می‌دهد چگونه برانگیختگی تجربه‌های بیهوده ایجاد می‌شود، شناسایی شود. علاوه بر این، این نظریه تجربه دینی بر فرضی در مورد رابطه بین زبان دینی و تجربه استوار است که نیاز به توضیح و ارزیابی دارد. ادعاهای اتو در مورد غیرقابل بیان بودن و در عین حال، به طور متناقض، قابل فهم شدن از طریق استفاده از قیاس، در پرتو بحث های فلسفی اخیر در مورد رابطه بین همه زبان و تجربه مورد بررسی قرار خواهد گرفت و نه تنها نشان داده خواهد شد که زبان غیرقابل بیان اتو غیرقابل درک نیست، اما همچنین اینکه او نظریه پیچیده ای از زبان قیاسی ارائه می دهد که ممکن است برای گسترش مرزهای درک ما از تجربه دینی بسیار مفید باشد. بعلاوه، ارزیابی از وضعیت شناختی تجارب عددی انجام خواهد شد. و استدلال می‌شود که علی‌رغم شکست اتو در ایجاد یقین شناختی با توسل به روایتش از پیشینی، او با موفقیت نشان می‌دهد که وضعیت شناختی آن هر چه که باشد، تجربه‌ای متمایز است که نمی‌توان آن را اشتباه گرفت. با هر دیگری و به راحتی قابل شناسایی به عنوان مذهبی غیرقابل انکار است. در نهایت، تلاش خواهد شد تا جایگاه اتو در تاریخ پدیدارشناسی دین روشن شود.

ترجمه ماشینی: با توجه به تجدید حیات اندیشه معادشناسی در الهیات معاصر و ارتباط مداوم پدیدارشناسی در فلسفه، این کتاب متفکران برجسته ای مانند لاکوست، رومانو، کرنی و هارت را گرد هم می آورد تا راه هایی را که این دو رشته به ظاهر نامرتبط یکدیگر را روشن می کنند، بررسی کنند. از طریق یک سری تحلیل‌های پدیدارشناختی مفاهیم کلیدی آخرت‌شناسی و خوانش‌های دقیق در برخی از چهره‌های کلیدی هر دو رشته، این متن نشان می‌دهد که پدیدارشناسی و آخرت‌شناسی اساساً به هم مرتبط هستند و هیچ‌یک بدون دیگری نمی‌توانند به طور کامل درک شوند: بدون آخرت‌شناسی، پدیدارشناسی جنبه های اخلاقی و زمانی را که امروز آن را مشخص می کند توسعه نمی داد. بدون پدیدارشناسی، آخرت شناسی در حاشیه گفتمان جدی الهیاتی باقی می ماند. در این مسیر، مضامین متنوعی مانند زمان، مرگ، پاروسیا و تماس دوباره بررسی و تعریف می شوند.